LONG STORY SHORT
AI generated imagessolo show at S35 Gallery
Hey little girl, is your daddy home?
Did he go and leave you all alone?
Mhmm I got a bad desire
Oh, oh, oh, I'm on fire
Tell me now, baby, is he good to you?
And can he do to you the things that I do? Oh no
I can take you higher
Oh, oh, oh, I'm on fire
Sometimes it's like someone took a knife, baby
Edgy and dull and cut a six inch valley
Through the middle of my skull
At night I wake up with the sheets soaking wet
And a freight train running through the middle of my head
Only you can cool my desire
Oh, oh, oh, I'm on fire
♪
Framing in photography goes beyond the selection of what is visible within the frame; it also determines what is excluded. Modern AI algorithms possess the capability to analyze elements present within the frame and generate theoretical extensions of the image. By recognizing patterns and context, they can predict how a given scene might appear beyond the frame's boundaries and generate credible extensions.
In the process of framing, the grid plays a significant role. The grid serves as a metaphorical element that connects and separates, creating tensions between objects and their contexts. Through the grid, objects take on a more abstract nature, losing their individuality and becoming part of a larger structure. The grid can be challenged, deformed, and deconstructed. Through such actions, the relationships between the object and space become destabilized, and traditional hierarchies of the grid are questioned. This provocation stimulates novel perspectives and interpretations of images.
Framing and the grid are elements that shape our visual experiences and encourage contemplation of the relationship between the object and its context, the interplay between the visible and the invisible.
Kadrowanie w fotografii nie ogranicza się jedynie do wyboru tego, co jest widoczne w ramach obrazu, ale również determinuje, co zostaje wykluczone. Nowoczesne algorytmy AI mają zdolność analizowania elementów znajdujących się wewnątrz kadru i generowania teoretycznych rozszerzeń obrazu. Dzięki rozpoznawaniu wzorców i kontekstu są w stanie przewidzieć, jak dana scena mogłaby wyglądać poza granicami ramy i generować takie rozszerzenia w sposób wiarygodny.
W procesie kadrowania istotną rolę odgrywa siatka. Siatka jest metaforycznym elementem, który łączy i oddziela, tworząc napięcia między obiektami a ich kontekstami. Przez siatkę, obiekty stają się bardziej abstrakcyjne, tracąc swoją indywidualność i stając się częścią większej struktury. Siatka może być podważana, deformowana i dekonstruowana. Poprzez takie działania, relacje między obiektem a przestrzenią ulegają destabilizacji, a tradycyjne hierarchie siatki zostają zakwestionowane. To prowokuje do nowych sposobów patrzenia i interpretowania obrazów.
Kadrowanie i siatka stanowią elementy, które kształtują nasze wrażenia wizualne i skłaniają do refleksji na temat relacji między obiektem a kontekstem, między widzialnym a niewidzialnym.
fot. Zbigniew Olszyna